O autorach

Stanisław T. Sroka

Profesor Instytutu Historii PAN, zastępca redaktora naczelnego i kierownik Pracowni XIX i XX w. W Zakładzie Polskiego Słownika Biograficznego, profesor i prorektor (2007-2014) Akademii Ignatianum w Krakowie. Autor 342 biogramów.
Absolwent Instytutu Filozofii UJ, specjalista w zakresie historii nauki i techniki, historii Polski XIX-XX w., historii filozofii i kultury oraz biografistyki. Autor prac, m.in. Dzieje rybactwa w Uniwersytecie Jagiellońskim (1991), Nauki weterynaryjne we Lwowie do roku 1945 (1999), Edukacja rolnicza w Galicji w pierwszej połowie XIX w. (2009), Nauki przyrodnicze i rolnicze na Uniwersytecie Lwowskim (2011), Maria Skłodowska-Curie (2011), a także 342 (stan na r. 2021) życiorysów uczonych opublikowanych w Polskim Słowniku Biograficznym.

Stanisław Konarski (1923-2007)

Historyk, varsavianista. Autor 337 biogramów. Maturę zdał w warunkach wojennych, w ramach tajnego nauczania. Był żołnierzem w I Dywizjonie Artylerii Konnej Armii Krajowej; brał udział w Powstaniu Warszawskim (walczył na Powiślu). W l. 1945-49 odbył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, w r. 1962 uzyskał stopień doktora. W r. 1949 podjął pracę w Ministerstwie Kultury, w Wydziale Muzeów i Ochrony Zabytków, a w r. 1958 został zatrudniony w Muzeum Historycznym m.st. Warszawy. Pracował tu do emerytury (w l. 1966-1991 na stanowisku wicedyrektora). Pasjonowała go historia, szczególnie historia warszawskiego szkolnictwa. Był autorem lub współautorem wielu artykułów i prac naukowych, m.in. Postępowe tradycje młodzieży akademickiej w Krakowie, Szkoła M. Reja w Warszawie, Górscy herbu Boża Wola, Rejacy w walce o niepodległość Polski 1939-1945, Bibliografia Warszawy (T. 2-8, dział: Nauka i Oświata, Dzieje Polityczne, Warszawa w Ilustracji). Udzielał się społecznie: zawsze uczestniczył w kwestach zaduszkowych na warszawskich Powązkach, przez długie lata kierował warszawskim oddziałem Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Francuskiej, a w l. 1981-2 był wiceprezesem Społecznego Komitetu Budowy Muzeum Powstania Warszawskiego. Działał w podziemnej „Solidarności”, kolportował wydawnictwa drugiego obiegu, pomagał internowanym. Jego pasją były podróże. Wędrował po Polsce, Europie, północnej Afryce, a także był w Himalajach.
Dla Polskiego Słownika Biograficznego Stanisław Konarski był postacią wyjątkową. Współpracował z redakcją przez 45 lat: od r. 1960 do r. 2005. Opracował w tym okresie 337 życiorysów, głównie postaci związanych z Warszawą. Imponował pracowitością, wiedzą i naukową rzetelnością; nie odmawiał przyjmowania najtrudniejszych zleceń, a ze swych zobowiązań wywiązywał się zawsze w terminie.

Marian Tyrowicz (1901-1981)

Historyk dziejów Polski XIX wieku, prasoznawca i edytor źródeł. Autor 284 biogramów.
Po ukończeniu studiów historycznych na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i uzyskaniu stopnia doktora (1926 r.), był nauczycielem w gimnazjach lwowskich do r. 1939. Po wojnie przeniósł się do Krakowa. Od r. 1955 pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, gdzie w r. 1965 został prof. nadzwyczajnym, a w r. 1988 otrzymał doktorat honoris causa. Równocześnie od r. 1955 był docentem w Instytucie Historii PAN, a w l. 1973-83 także przewodniczącym Komisji Prasoznawczej. Opublikował około 300 rozpraw naukowych, w tym kilka książek biograficznych, m.in.: Jan Tyssowski i rewolucja w Krakowie (Kr. 1986), Prawda i mit w biografii Juliana Macieja Goslara (1820-1852) (W. 1972), Wizerunki sprzed stulecia. Fragmenty biograficzne rewolucyjnych dziejów Ziemi Krakowskiej 1815-1946 (Kr. 1955) i przewodnika biobibliograficznego Towarzystwo Demokratyczne Polskie 1832-1863. Przywódcy i kadry członkowskie (W. 1964). Z Polskim Słownikiem Biograficznym współpracował w l. 1935-1988 i w tym czasie ogłosił na jego łamach 284 biogramy powstańców listopadowych, emigrantów, spiskowców i działaczy galicyjskich.

Wacław Szczygielski (1905-1989)

Doktor nauk humanistycznych, historyk. Autor 226 biogramów.
Ur. w Wilczogębach nad Bugiem w pow. węgrowskim w rodzinie nauczycielskiej. Był absolwentem Uniwersytetu Poznańskiego i uczniem prof. Adama M. Skałkowskiego. W czasie II wojny światowej działał w Armii Krajowej jako delegat rządu londyńskiego na pow. węgrowski. Zajmował się dziejami konfederacji barskiej i był przez wiele lat dyrektorem szkół średnich w Łodzi. Opublikował książkę Konfederacja barska w Wielkopolsce 1768-1770 (1970). Dla Polskiego Słownika Biograficznego napisał 226 biogramów, głównie konfederatów barskich.
(Zob. też PSB Tom XLVII, s. 519-520)

Stefan Kieniewicz (1907-1992)

Historyk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego.

Autor 204 biogramów.Stefan Kieniewicz

Studiował historię na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie w r. 1934 uzyskał stopień doktora i habilitował się w r. 1946. W czasie okupacji niemieckiej pracował w Archiwum Skarbowym w Warszawie oraz w Wydziale Informacji BIP. W pierwszym dniu powstania warszawskiego został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, następnie był więziony w obozach Wasseralfingen i Neckarelz. Po wojnie od r. 1946 pracował w Instytucie Historycznym UW, aż do emerytury w r. 1977. W r. 1958 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego, a w r. 1975 Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie nadał mu doktorat honoris causa. Do jego najważniejszych prac należą m.in. Powstanie Styczniowe, Historia Polski 1875-1918, Adam Sapieha 1828-1903. W l. 1975-1992 był przewodniczącym Rady Naukowej Polskiego Słownika Biograficznego; opublikował w nim 204 biogramy.

Stanisław Marian Brzozowski (1917-1996)

Historyk, geograf, profesor Instytutu Historii Nauki i Oświaty PAN.
Autor 197 biogramów.Stanislaw Marian Brzozowski

Po ukończeniu studiów historycznych i geograficznych na Uniwersytecie Jagiellońskim, w r. 1947 podjął pracę jako nauczyciel w szkolnictwie średnim. Za odmowę zrezygnowania z nauczania w szkołach klasztornych, otrzymał w r. 1951 od kuratorium zakaz nauczania w szkołach państwowych. Po przełomie politycznym 1956 r. został zatrudniony w Instytucie Historii Nauki i Oświaty PAN, gdzie przebył wszystkie szczeble kariery naukowej, aż do profesury w r. 1982. Specjalizował się w historii nauk rolnych. Od r. 1962 współpracował z PSB, w którym opublikował 197 artykułów. Do jego najważniejszych prac należą m.in. Studia rolnicze, leśne, weterynaryjne Polaków w Wiedniu od XVIII do XX wieku i Polacy na studiach gospodarstwa wiejskiego w Niemczech w XIX i XX wieku.

Henryk Barycz (1901-1994)

Historyk, archiwista, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Autor 186 biogramów.

Szkołę średnią ukończył w Nowym Sączu. Studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim i po uzyskaniu doktoratu został asystentem w Katedrze Historii Kultury, kierowanej przez Stanisława Kota. Habilitował się w r. 1935 na podstawie pracy Historia Uniwersytetu Jagiellońskiego w epoce humanizmu. Pracował w Archiwum UJ – był jego kierownikiem w l. 1934-50 i 1955-63 (w l. 1949-53 wykładał na Uniw. Wrocławskim). Równocześnie w l. 1953-71 kierował Katedrą Historii Nauki i Oświaty UJ. Profesorem zwyczajnym został w r. 1957. Był członkiem PAN oraz PAU, w której funkcję wiceprezesa pełnił od r. 1989 do śmierci. Interesowała go szczególnie epoka odrodzenia, historia kultury i nauki (Dzieje nauki polskiej w epoce odrodzenia), wiele też prac poświęcił dziejom Uniwersytetu Jagiellońskiego, a także życiu kulturalnemu Śląska i Sądecczyzny.

W pracach PSB uczestniczył od początku istnienia Słownika. Opublikował w nim 186 biogramów (pierwszy – życiorys profesora Uniw. Krakowskiego, Adama z Brzezin – ukazał się w I zeszycie PSB, w r. 1935). Od r. 1959 do końca życia zasiadał w Radzie Naukowej PSB.

Rościsław Skręt (1926-2002)

Literaturoznawca, profesor UJ i Instytutu Historii PAN. Autor 175 biogramów.Skret

Ukończył studia polonistyczne na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w r. 1951. Pracował w Instytucie Badań Literackich m.in. przy tworzeniu bibliografii Bara (bibliografia czasopism literackich XIX i XX w.), następnie u prof. Karola Estreichera, w pracowni Bibliografii polskiej XIX w. Współpracował też z tygodnikiem „Życiem Literackie”, w dziale krytyki. Rozprawę doktorską: Kazimierz Brodziński jako historyk literatury napisał pod kierunkiem Stanisława Pigonia. W Zakładzie Polskiego Słownika Biograficznego został zatrudniony w r. 1972; powierzono mu redakcję działu literatury. Stopień doktora habilitowanego otrzymał w r. 1984 na podstawie pracy Historiografia literatury polskiej w XIX stuleciu. Edycja poezji Juliana Przybosia; opatrzona analizą krytyczną, była podstawą nadania mu w r. 1993 tytułu profesora. Portrety literackie autorstwa R. Skręta były publikowane w wydawnictwie „Obraz literatury polskiej XIX i XX w.” oraz w „Słowniku badaczy literatury polskiej”. Na łamach PSB ogłosił 175 biogramów.

Julian Samujłło (Sulima-Samujłło) (1907-1985)

Profesor Akademii Górniczo-Hutniczej, historyk techniki. Autor 157 biogramów.Ramka

Ukończył polskie gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Mandżurii (1928 r.), następnie do 1939 r studiował górnictwo w Akademii Górniczej w Krakowie, jednocześnie w l. 1934-1939 był tam asystentem Katedry Geodezji i Miernictwa Górniczego. Po wojnie pracował na Dolnym Śląsku przy odbudowie przemysłu kamienia budowlanego. W 1951 r. powrócił do Krakowa, gdzie podjął pracę w Akademii Górniczo-Hutniczej jako wykładowca górnictwa odkrywkowego. W r. 1964 został kierownikiem pierwszej w Polsce Katedry Górnictwa Odkrywkowego, a w r. 1967 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Ogłosił wiele prac z dziedziny górnictwa oraz historii techniki, m.in. Górnictwo Odkrywkowe, Projektowanie kopalń odkrywkowych, Górnictwo kamienne. Nazywano go ojcem nowoczesnego górnictwa odkrywkowego w Polsce. Z PSB współpracował od początku jego powstania; opublikował 157 życiorysów techników.

(Zob. też PSB Tom XXXIV, s. 442-444)

Jan Pachoński (Lubicz-Pachoński) (1909-1985)

Historyk, profesor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Katowicach i Uniwersytetu Śląskiego. Autor 151 biogramów.

Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim; był uczniem profesorów W. Konopczyńskiego i M. Kukiela; studiował też na paryskiej Sorbonie. Doktorat uzyskał w r. 1931 na UJ, habilitował się w latach okupacji na tajnym uniwersytecie. Pracował na UJ, WSP w Katowicach i Uniwersytecie Śląskim, gdzie kierował Zakładem Historii Nowożytnej i Najnowszej (od r. 1973 jako profesor zwyczajny). Był współorganizatorem i wicedyrektorem Muzeum Historycznego Miasta Krakowa, członkiem Komisji Historycznej Oddziału PAN w Krakowie, oraz Akademii Bolońskiej. Odznaczony był Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Był wybitnym historykiem wojskowości XVIII-XIX wieku, badaczem dziejów Legionów i powstania kościuszkowskiego, autorem ponad 500 prac naukowych. Do najważniejszych należą: 4-tomowe dzieło Legiony Polskie 1794-1807. Prawda i Legenda (powstałe w oparciu o samodzielnie zgromadzoną bazę źródłową zaczerpniętą z archiwów na całym świecie), monografie, m.in. Józef Grabiński generał polski, francuski, włoski, naczelny wódz powstania bolońskiego 1831 roku i Jan Henryk Dąbrowski 1755-1818 , a także: Kościuszko na ziemi krakowskiej, Bitwa pod Racławicami, Kraków wobec powstań śląskich i plebiscytu. Wiele uwagi poświęcił także dziejom historii Krakowa (Zmierzch sławetnych, Fortyfikacje Krakowa, Drukarze, księgarze i bibliofile krakowscy). W pracach PSB uczestniczył od r. 1948 (Tom VI PSB).